Rangers: Suburban Tours

Dość skromna publiczność wyczekiwała na spikera, który miał przedstawić tegoroczny Tajemniczy Zespół. Każda edycja festiwalu obfitowała w jakieś niespodzianki na przekór liderowi Radiohead, który co parę lat przyjeżdżał tu i śpiewał no surprises, please. Za każdym razem okazywało się, że nikt z publiki generalnie nie wie, co to za stado wyszło na scenę, acz po koncercie byli już gotowi oddać wszelkie swoje części garderoby za krążek Tajemniczego Zespołu. O tak, Tajemniczy Zespół zmieniał się co roku (niektóre TZ-y przyjeżdżały tu potem jako gwiazdy), ale ich odbiór wśród publiczności zawsze przebiegał wedle tego schematu.

Spiker wziął mikrofon i zaczął mówić. Prowadzić dialog z publicznością, który miał przygotować to niewielkie zgromadzenie na wielkie doświadczenie artystyczne. W powietrzu dało się wyczuć atmosferę oczekiwania godną atmosfery odpakowywania oryginalnej płyty ukochanego zespołu zaraz po premierze, gdy nie wiadomo, czego oczekiwać, a i tak policzki bardziej przypominają wtedy jabłka z okresu wczesnego lata.

- Czy są tu fani licznych powtórzeń, krążenia tego samego motywu? - zapytał spiker.

- Taaaaaak - odparło grono osób w koszulkach zespołów takich jak My Bloody Valentine czy CNC.

- Czy są tu miłośnicy syntezatorowego popu? - ponownie rozbrzmiał głos spikera.

- Jak najbardziej! - krzyknęło spore, jak na to zgromadzenie, grono trzymające porterty m.in. Kingi Miśkiewicz.

- Czy są zwolennicy mieszania wpływów muzyki klasycznej i przebojowych melodii?

- A owszem! Jesteśmy!

- Czy są poplecznicy mieszania wszystkiego, cokolwiek się nawinie? Eksperymentowania? Odezwijcie się!

- TO MYYYYYYYYYYYY - spora grupa fanów w przeróżnych koszulkach zaczęła wiwatować.

- Oto więc nadchodzi coś dla was: RANGERS!

Ludzie zaczęli bić brawo. Jakieś trzy kwadranse później do ich listy ulubionych zespołów dołączył kolejny z Tajemniczych. Spiker, widząc to, uśmiechnął się. Znowu trafił w środek tarczy.