wtorek, 28 lipca 2009

The Whitest Boy Alive: Rules

Płyta została wydana na początku, a mamy środek roku. Jestem spóźniony?

Erlend Øye to gość, jakich wiele w World of Warcraft – grube oprawki, koszula flanelowa, niezdarny wyraz twarzy. Nagrywa muzykę dla takich, jak on; dla ludzi z koszulą wpuszczoną w spodnie. Dla odpoczywających biernie komputerowych maniaków, którzy lubią potupać pod biurkiem, do rytmu lub nie. Nagrywa chillout pokolenia Web 2.0.

Bo Erlend Øye, twórca projektu Kings of Convenience, zrobił garść piosenek nie po to, żeby tańczyć, śpiewać, recytować. Nie zrobił niczego, nad czym można się zachwycać, ani pisać recenzje odrobinę bardziej przychylne, niż ta. Nie postarał się o efektowność: zatrudnił basistę, gitarzystę, pana od elektroniki i perkusistę, który i tak uderza tylko w talerze. On chciał tylko zrobić klimat – i zrobił.

Klasykę, proste motywy oparte na gitarze basowej, The Whitest Boy Alive doprawili elektroniką w sposób pełen klasy. Nastrój jest pochwały godny, (prawie) każda sekunda odpręża. Minimalizm jest hasłem przewodnim i minimalizm po raz kolejny udowodnił, że rządzi. Ale nie jest to nic ponad kilka piosenek o charakterze łagodnym, miękkim i puszystym jak ptasie mleczko.

W którym momencie elektronika bierze górę nad resztą? W dwóch piosenkach opartych na powtórzeniach: Timebomb, gdzie „timebomb” jest jedynym użytym wyrazem przez cały utwór i w Courage (swoją drogą: drugim z kolei elektromomencie), gdzie refren składa się z repetacji jednego słowa (jak się można domyślić – „courage”). Nie są to najlepsze momenty płyty, a wręcz przeciwnie, bo mistrzowskie jest...

...1517 – wariacja na temat Harder, Better, Faster, Stronger Daft Punk. Nie wiem, czy celowa i nie zaprzątam sobie tym głowy. Ważne jest jedynie to, że jest lepsza niż oryginał. Tak, zjedzcie mnie, wszyscy fani Discovery, ale właśnie ten niewinnie wyglądający Norweg, wraz z niejakim Marcinem Özem i bardzo skąpą grupą berlińskich muzyków (zobaczcie tylko ich zdjęcie – naprawdę dziwni ludzie), zrobił z czegoś tylko dobrego coś naprawdę świetnego. To właśnie 1517 było powodem, dla którego zdobyłem i przesłuchałem album. Nic lepszego niż ten utwór tam nie znalazłem.

Głos wokalisty – tak czysty i tak wyraźny, że da się zrozumieć zdecydowaną większość słów nawet, gdy nie mówi się świetnie po angielsku (bo – to było do przewidzenia! – w tym języku wykonywane są piosenki zespołu norwesko-niemiecko-polskiego). Słychać to głównie w otwierającym płytę Keep a Secret i w Dead End, jednej z moich ulubionych piosenek na krążku, głównie dzięki zgrabnemu zakończeniu.

Czujesz to? No, czujesz? Nie czujesz? Nie musisz. Wystarczy włączyć i nawet nie zwracać uwagi kiedy kończy się jedna, a kiedy zaczyna druga piosenka. Bo to nie jest album ani przebojowy, ani antyprzebojowy. Jest klimatyczny. Taki siedem przecinek trzy.

niedziela, 26 lipca 2009

Animal Collective: Merriweather Post Pavilion

Nie chciało mi się. Nie chciało mi się pisać tej recenzji. Rodzina była cały dzień, byłem senny, więc uznałem, że nie warto. No ale premiera dawno, a czas ucieka. Uchem w Nutę zazwyczaj ma opóźnienia, jednak nie wolno też przesadzić. Skutkiem tego zarządziłem sondę. Ot, zwyczajnie zapytałem parę tzw. osób publicznych, co sądzą o owym albumie. No i wyszło.





Roman Rogowiecki
No, nie byłoby najgorsze, ale brakuje mi tu czadu. Wiecie, spod znaku Metalliki.

Dorota Rabczewska
Hihihihi, wiesz, ja tam nię wiem, alę mój Nergi, słodziutki mój, mówi, żę to jest słabe jak Radziu, tfu, Radosław Majdan w bramce, hihihihi. Natomiast ja uważam, żę iż ponieważ bo zgadzam się z Nergim.

Robert Leszczyński
Napisał do mnie ostatnio pewien muzyk formacji takiej, nieznana w Polsce, ostra kapela - Animal Collective. A napisał, bo ja napisałem, że ja gram i to go wściekło. Ja uważam, że JA gram, a on nie. Dlaczego? Dlatego, że on nie podejmuje decyzji artystycznej. Rozumiesz, on ma sześć strun, wiesz, i na tej gitarze to to jest jednak sześć strun i to bardzo łatwo zagrać coś, co ktoś już zagrał. A to jest odtwórstwo, tak? Natomiast ja mam wiesz, do wyboru mnóstwo pokręteł, przycisków i mogę z utworów innych muzyków zrobić swój, co się artyście nie śniło. No powiedz sam, czy taki John Lennon mógł marzyć, że na swoim koncercie będę go samplował, miksował itd. z jakimś artystą, co zaczął grać, jak Lennon umarł? Nie. A więc kto dokonuje dzieła ponadczasowego? Dziękuję. Więc zamiast jarać się jakimiś tam Zwierzętami, wpadajcie na moje koncerty z Piotrem Rubikiem. W odróżnieniu od tych Zwierzaków, my nie jesteśmy słoniami, koniami, co się w cyrku hoduje. MY jesteśmy artystami.

Donald Tusk
Jestem zwolennikiem takich płyt i będę postulował, by Platforma Obywatelska zastanowiła się na Radzie Krajowej nad tym tematem. Będę także rozmawiał z wicepremierem Pawlakiem przed posiedzeniem rządu...

Lech Kaczyński
No, ja się nie mogę zgodzić z panem premierem. Zresztą, pan premier po raz kolejny zapomina chyba, że w świetle prawa to ja jednak jestem najważniejszą osobą w państwie, więc takie osądy bez konsultacji ze mną uważam za skandaliczne. Czy słuchałem tej płyty? Proszem pana, ja nie muszę słuchać, żeby wiedzieć. Przecież ja wiem, jaka jest współczesna muzyka, jaka jest współczesna młodzież, prawda? Mój brat chciał to zmienić, niestety, na skutek kłamstwa pewnej partii ostatnie wybory parlamentarne zakończyły się źle i mamy to, co mamy. Każdy wie, co mamy.

Jakub Wojewódzki
Cóż, ja uważam, że mamy zbyt mało, w tej naszej Polsce, tym zacofanym, zaściankowym kraju, płyt w stylu Marysi Peszek. Dlatego chciałbym jednak, żeby młodzież, starsi, nawet ten Rydzyk w Toruniu, żeby oni nie słuchali takich płyt. Bo to jest podejście nie od tej strony. Oni powinni chodzić na koncerty Madonny, słuchać płyt Lily Allen, wrzucać zdjęcia pornograficzne na naszą-klasę, a nie słuchać jakiegoś zawodzenia, co to go nawet ja nie rozumiem, a jestem człowiekiem wykształconym. A jestem człowiekiem wykształconym. Dlatego prosiłbym, abyśmy zmienili temat rozmowy. Może porozmawiamy o tym, jak moja wspaniała osobowość dusi się w tym homofobicznym zaścianku?

Robert Makłowicz
Smaczne. Czasem bym jednak bardziej dopieprzył.

Michał Figurski
Kiedy słucham tego rodzaju płyt, mam wrażenie, że żyjemy w czasach, w których nadchodzi kres muzyki. Państwo rozumieją, kiedyś się ceniło piękne utwory, takie jak Autobiografia zespołu Perfect. Potem przeszliśmy przez erę discopolo i wydawało się, że to już się nie powtórzy. Ale powtarza się. Ludzie, zamiast słuchać rocka, prawdziwego rocka z pazurem, jak ostatnia płyta Lady Pank, sięgają po takie coś. I po co? Ludzie, a U2? A Red Hot Chilli Peppers? No błagam.

Karol Strasburger
Animal Kolektiw? Obawiam się, że nie ma ich na mojej tablicy. Tak jest, ten gong, państwo to wiedzą, oznacza, że nie znalazło się to wśród najczęściej wymienianych odpowiedzi przez naszych ankietowanych. Czyli mnie, bo to w końcu lista moich ulubionych płyt. Ale sprawdźmy, pod numerem piątym... Ale jeszcze zanim, czy znają państwo ten kawał o pięciu blondynkach idących do lekarza?...

Ewa Drzyzga
Artyści często zapominani. Ludzie, którzy tworzą swoją muzykę poza pierwszym obiegiem. Stawiający na poziom muzyczny, a nie sukces komercyjny. Ludzie związani z muzyką alternatywną. Czy żyje im się ciężko? Skąd czerpią pieniądze? Jak sobie radzą z kryzysem - czy dotknął także ich? Dzisiaj opowie nam o tym zespół Myslovitz, zespół Skaldowie, zespół Zakopower. Witam serdecznie. Jak zwykle, jest też z nami pani psycholog...

Elżbieta Zapędowska
Ja jestem ślepa, więc okładki nie widzę. Ale słucha się fajnie, chłopaki wiedzą, jak się śpiewa. Dam sześć, chyba, że Edyta twierdzi inaczej?

Edyta Górniak
Nie, nie. Ja też im dam sześć. Jak na debiutantów - całkiem nieźle, ale stanowczo zbyt rzadko słyszałam vibratto. Musicie nad tym popracować.

Katarzyna Cichopek
Chciałam przeprosić wszystkich, których to urazi. Naprawdę nie chciałam tego mówić, to nie jest moja sprawa, naprawdę. Ale ja się tak czasem zastanawiam z Marcinkiem, czemu ludzie słuchają takich dziwactw. Przecież jest tyle ciekawej muzyki. Na przykład z filmu Titanic, prawda? Naprawdę, bardzo przepraszam, już nic nie mówię.

Kazimierz Marcinkiewicz
Isabel?
___
Ta. No dobra, wiem. Nie ma nic o płycie. A więc: ile już się naczytaliście, że to płyta roku? Że My Girls to piękna melodia? Że to album wielowątkowy? Że tu wokale przypominają Beach Boys? Że to rozwinięcie solowych krążków Pandy? Że płyta ma wpływy etniczne?

Przyznaję. Nie piszę o Animal Collective, bo nie sądzę, bym był w stanie ich opisać. Bo może i to nie jest płyta roku. Może i to nie jest ważna płyta dla ogólnoświatowej muzyki. Może to nie jest płyta, do której będziemy wracać i dalej nas będzie zaskakiwać.

Ale to jest płyta Animal Collective, no. Więc zamiast czytać głupi tekst jeszcze głupszego recenzenta, po prostu jej posłuchaj i dołącz własną opinię do tej wymiany jazgotu w Internecie. Tyle.

Odkopane w lipcu

Półmetek wakacji, urlopy, wyjazdy, czas wypoczynku, relaksu, oderwania się od codzienności, wspomnień. Właśnie, wspomnień. Jak co miesiąc, wracamy z kolejną odsłoną serii "Odkopane..." i przypominamy kilka starszych utworów, które wciąż chętnie umieszczamy w swoich odtwarzaczach i na playlistach.


Yugoton - Malcziki


Kto by pomyślał. Wcale nie często udaje się nagrać cover, który jest lepszy od oryginału. W tym wypadku jednak operacja zakończyła się pełnym powodzeniem. Pacjent przeżył i ma się nawet lepiej niż w jugosłowiańskim wydaniu. Przebojowo, dynamicznie, żywiołowo. Brawo.


Queen - Bicycle Race

Wakacje w pełni, Tour de France w drodze. Piosenka niezwykle więc aktualna, bo to właśnie ten wyścig był inspiracją do jej napisania. Kolejny, wspaniały przykład, w jaki sposób można ułożyć utwór o wszystkim i o niczym. Ociekający kulturą i polityką lat siedemdziesiątych wyścig to mój absolutny numer jeden w twórczości zespołu. No i ten teledysk. ;)


Daft Punk - One More Time


Onee moreee timeeee. I jeszcze raz, i jeszcze. Są takie utwory, których można słuchać, słuchać i nigdy się nie znudzą. Choć za paryskim duetem jakoś szczególnie nie przepadam to, nie powiem, za tą piosenką swego czasu szalałem. Szczególnie jego druga połowa zawsze powoduje przyjemne wibracje w moim sercu. Onee moreee timeeee…


O-Zone - Dragostea Din Tei



Niekwestionowany przebój lata 2004 w Europie. Czy trzeba coś jeszcze dodawać? Kto z nas nie podśpiewywał sobie pod nosem niezrozumiałych wersów mołdawskiego boysbandu? No kto? Mówcie sobie co chcecie, ale mimo totalnego kiczu, jakim jedzie tu na kilometr, mnie dalej to kręci.


Bloc Party - Helicopter



Tak. To kiedyś był całkiem ciekawy zespół. Miał nawet kilka przebojów. Jednym z nich był właśnie Helicopter (który nie wiedzieć czemu, po polsku powinno poprawnie nazywać się śmigłowcem). Tak czy inaczej, BP zawojował niegdyś Wielką Brytanię, wydał trzecią płytę, przerzucił się na elektronikę i zniknął ze sceny jeszcze szybciej niż się na niej pojawił. Może to i nawet dobrze. Chłopaki odpoczną, nabiorą dystansu i wrócą z nowym, ciekawszym materiałem. Oby. I’m still hoping for a miracle.

piątek, 24 lipca 2009

Coconut Records: Davy

You are my voice, my microphone, you are my voice, so take me on. Dlaczego najlepsza letnia piosenka roku została wydana w styczniu? Prawdziwa perełka w morzu podobnych piosenek – coś prostego, nieprzekombinowanego, nieskomplikowanego. Prosta gitara, prosty wokal, a taka pieśń. Szkoda, że nie recenzuję pojedynczych utworów, bo rozpłynąłbym się nad Microphone, pierwszym i bezsprzecznie najlepszym utworem na albumie. Szkoda też, że nie umiem śpiewać, bo na coś tak ładnego („ładny” to najlepsze słowo na określenie tego refrenu, uwierzcie) wyrwałbym każde wrażliwe dziewczę.

Zacznijmy jednak od początku: Coconut Records to solowy projekt Jasona Schwartzmana, który przede wszystkim jest aktorem. Nagrywa coś, co nazywane jest indie popem, a przeze mnie – brzdękaniem na akustyku. To skromny projekt: wokal Jasona wspierany jest przez gitarę oraz bębny, a tylko czasami wkraczają klawisze, przeszkadzajki i klaskanie tudzież tupanie. Zamiast Davy, płyta mogłaby się nazywać Śpiewnik harcerski. Na sporą część piosenek z albumu wyobraźnia zadziałała natychmiastowo – ognisko, chleb i kiełbasy, na pierwszym planie tlący się płomyk co jakiś czas wybuchający skrami, Jason w wyciągniętym swetrze kiwa głową, a z nim grupka znajomych.

Gdybym był amerykańskim dziennikarzem, węszyłbym, kto tak naprawdę jest autorem tych kompozycji. Każda kolejna brzmi tak, że dziwię się, dlaczego nikt wcześniej na to nie wpadł. Miejscami wydaje mi się, że słucham odrzutów z płyty grupy z czterdziestką na karku. A kiedy mi się tak nie wydaje, to i tak mam wrażenie, że to wcześniej czy później już było. Klawisze w Any Fun już słyszałem, Wandering Around już słyszałem...

Ale na lato się nadaje. Mamy tu dziewięć krótkich, niewymagających pozycji i jedną równie krótką i niewymagającą, ale tak chwytliwą, że padam na kolana. A teraz zupełnie odetnijmy się od pierwszej piosenki, i to pomimo tego, że ciągle siedzi w uszach. Powiedzmy o innych wyróżniających się momentach płyty: to z pewnością The Summer, gdzie wystarczy przeczytać sam tytuł, żeby wiedzieć, czego się spodziewać. Bardzo ładne jest też pięć sekund zaraz po numerze ostatnim, Is This Sound Okay?, takie zupełnie odmienne outro, które zupełnie przez przypadek stało się najlepszymi dziewięcioma sekundami na płycie (nie licząc wiadomego, oczywiście). Drummer bardziej, niż muzycznie (bo muzycznie podpada po Bitelsów – czterech, bez piątego), zaskakuje tekstem – zaledwie kilka słów na zwrotkę, a wystarczy, by opisać swoją adolescencję.

Podsumujmy: atutami Davy'ego są – dokładnie w tej kolejności: Microphone, szczerość, brak niepotrzebnego komplikowania ani wydziwiania, The Summer, reszta. Na 6/10 z całą pewnością by starczyło.

Dinosaur Jr.: Farm

No, stare są już te Dinozaury. 25 lat w muzycznym świecie to naprawdę sporo czasu. W związku z tym zmęczenie materiału byłoby tu usprawiedliwione - ten zespół już się zasłużył, nie musi więc się spinać i może wydawać płyty na przeciętnym poziomie. Ot, dla kolekcjonerów. I miałby ktoś pretensje? Pewnie nie, byłoby spoko.

Ale staruchy postanowiły udowodnić, że pogłoski o ich śmierci są stanowczo przedwczesne i podkreślić raczej drugi człon swej nazwy. Junior. Ta, bo sęk właśnie w tym, Drogi Czytelniku, że Farm to płyta na naprawdę wysokim poziomie. Przyjemne, rockowe granie na czasie. Ale po kolei.

Bo zaczęło się od I Want You To Know. Piosenka ta wystrzeliła nagle, przynajmniej dla mnie, bo się jakoś w najnowsze poczynania zespołu nie mieszałem. No i umiliła wiele chwil, będąc jednocześnie hej, fajne i nothing special. Że się nie da? Da się, a ta piosenka to najlepszy dowód.

No. Cały ten krążek jest na podobnym poziomie. Kompozycje nie różnią się jakoś diametralnie, ale też i nie są swym lustrzanym odbiciem. Ta solidna dawka rockowego grania ma jednak, jak każda płyta, swoje wzloty i upadki. Ocean In The Way jest świetne, ale przy Plans wydaje mi się, jakbym słuchał najnowszego albumu R.E.M., a to jednak Dinosaur Junior jest, więc wolałbym słyszeć ich. Nie to, żebym miał coś do kapeli Michaela Stipe'a, no ale wiecie. Chociaż solówka w końcówce utworu trochę go broni.

Your Weather wyróżnia się przede wszystkim zmianą w grze perkusji i urozmaiceniem wokalu. Po trzech kolejnych podobnych kompozycjach jest to dobrze wymyślona odskocznia, która została ładnie przepleciona paroma solówkami gitarowymi. Jest spoko. A chwilę później jest jeszcze lepiej, bo na intro do Over It też jakoś kręcić nosem nie zamierzam. Potem jest już granie typowe dla tego albumu, nic odkrywczego, ale też nie razi.

Pora na Friends, czyli jedną z fajniejszych kompozycji na płycie. Wokalista chce tu współpracować z gitarą, a owej to nie przeszkadza i też sobie lubi pokolaborować. Jeszcze parę chwytów, zmian tempa i sposobu śpiewania i jest ok. Ładna solówka na koniec zamyka kompozycję i naprawdę można być zadowolonym.

I tak generalnie jest przez całą płytę. Przyjemnie, miło, czasem nagle jakaś smaczna niespodzianka. Jasne, że nic wielkiego, do płyty roku też to aspirować raczej nie będzie, ale słucha się przyjemnie i parę utworów na playliście zagości na dłużej. Na przykład takie See You.

Dinozaury nie wymarły, a przynajmniej nie do końca. Życie się w nich tli i czasem wydaje owoce. Po przeciętnym Beyond sprzed dwóch lat mało kto się spodziewał, że te owoce będą tak smakowite. I choć ewolucji muzycznej tu nie zaznamy, to przecież czasem miło popatrzeć i na to, co było przed ewolucją. A widzieć, że to coś nadąża za trendami, to już w ogóle przyjemność niemała.

A, bym zapomniał. Uwielbiam tę okładkę.

wtorek, 21 lipca 2009

Phoenix: Wolfgang Amadeus Phoenix

Do słuchania albumu przystąpiłem po żmudnym ustawianiu tytułów utworów po swojemu. W wersji, którą posiadałem, utworów było dziewięć (zamiast dziesięciu), a utwór instrumentalny był najmniej instrumentalnym w zestawie. Nie szkodzi, nie zrażam się, daję wam drugą szansę, tylko wstrząśnijcie moim Winampem.

Ale wcześniej pytanie. Czy takie imprezy, gdzie Phoeniksy albo Managementy służą jako tło, istnieją? Recenzenci próbują mi wmówić, że tak, a ja nadal uważam, że takie dyskoteki są jedynie wytworami ich wybujałej wyobraźni. Nasunęła mi się ta kwestia, bo jak słucham tego Wolfganga Amadeusza, to reprezentuje on wysoki poziom muzyczny, więc zaspokajałby głód narzekających na – jakże często słyszy się ten wyraz – dudnienie.
Ja jestem wiejski chłopak i z takim przyjęciem nigdy się nie spotkałem, ale wyobraźmy sobie, że taką balangą jest ta płyta.

I zagadnienie – co to za biba, na której najlepsze piosenki puszczane są na początku? Najlepsze, haha, ale nie do tańca. Lisztomania to tylko lekkie drgawki i tupanie. W rytmie drugiej połowy 1901 można poskakać, ale w czasie zwrotek to ja pójdę grać w badmintona. Przy pierwszej części Rome wszycy wychodzą kupić sobie po batoniku, zniechęceni tym, że ruszać się do tego nie da wcale. Z kolejnymi dwoma piosenkami sprawa ma się tak samo – ładne są, obie, ale na pląsy się nie wybieram, zajmuję parapet. Przy Armistice prędzej wyszedłby przytulaniec, niż szaleńcze skoki. W międzyczasie pojawia się upragniony instrumental, śliczny, ale nijak niekojarzący się z potupankami. Gdzie ta zabawa?

Wolfgang Amadeus Phoenix to zbiór bardzo ładnych melodyjek, niektóre są nawet przepiękne, ot co. Ale prędzej bym ziemniaki przy tym obierał, niż tańczył. Może inaczej: tak powinien wyglądać pop rock i świat byłby piękny, gdyby wyglądał, bo te piosenki są smaczne, ale to nie jest coś poruszającego do tańca.

Poza tym, Screenagers tę płytę ocenił na 8/10, a zeszłoroczne Late of the Pier – 6/10. Bardzo wyszukane poczucie humoru, nie ma co. W kategorii „bardzo dobra muzyka, która przypomina taką, przy której można tańczyć, a do tańczenia nadająca się jako tako” (pozwalam stworzyć akronim i tagować zespoły na Last.fm) Phoenix wydaje mi się być takim słabszym LOTP-em. Trochę bardziej wakacyjnym i „na czasie”, ale mniej pomysłowym i bardziej... sztywnym. Słabszym, no. Ja zamiast ósemki postawiłbym mocne sześć, za dwie pierwsze piosenki, które miażdżą. A jeśli LOTP to szóstka, to Phoenix jest czwórką i połówką. Kurtyna.

PS. Tytuł albumu zasługuje na osobną recenzję, już nie mogę się doczekać następnych dzieł zespołu: Phoenix van Beethoven i Phoenix Haydn.

niedziela, 19 lipca 2009

Grizzly Bear: Veckatimest

Coraz częściej zaczynam myśleć, że nic mnie już nie zaskoczy. Że muzyka jest wtórna, wszystko już słyszałem i nie ma z czego czerpać przyjemności; słowem świat się kończy, czas umierać. Niemniej jednak zawsze, gdy jestem już bliski uznania tego za pewnik i ogłoszenia oficjalnego kresu muzyki, spotykam płytę, która przyjemności mi dodaje i oddala koniec rozwoju kombinacji dźwiękowych o kolejne dni, tygodnie, miesiące, lata itd.

No bo takie Grizzly Bear. Niby gitary z Southern Point trochę pachną niektórymi pomysłami Animal Collective, ale cóż z tego, skoro już w drugim tracku na płycie napotykamy na mieszaninę podkładu z gatunku Interpol/Editors/Joy Division, co zostaje zmieszane z typowo interpolowskim wokalem, ale i naleciałościami spod znaku Queen? A po Two Weeks następuje All We Ask, gdzie idealne wyciszenie, bardzo przydatne po poprzedniej piosence, gdzieś na środku przemienia się w British Sea Power. I tak mógłbym bez końca, bo Veckatimest to zabawa gości z Grizzly Bear niemal wszystkimi dokonaniami na rockowej scenie ostatnich lat z dodaniem własnej wrażliwości, przeciągniętej przez filtr ich talentu.

Nie wiem, czy rozumiecie. Grizzly Bear jedzie na patentach paru innych zespołów, mieszając je i dodając swoje elementy. W ten sposób powstaje skrajnie przyjemna płyta, która aspiruje do miana najlepszej w obecnym roku. Dobra, bo jadę banałem. Więc inaczej.

Jeśli słuchając swoich ulubionych płyt wciąż mi tęskno do Veckatimest, to to chyba najlepiej świadczy, że te 12 kompozycji daje radę. Bardzo daje.

środa, 15 lipca 2009

Sunset Rubdown: Dragonslayer

Dzień dobry, to ja, wasz Spencer Krug. Stworzyłem całą paletę projektów muzycznych: Wolf Parade, Frog Eyes, Swan Lake, Sunset Rubdown, sto innych. Kiedy dorosnę, chcę zostać Damonem Albarnem.

Na domiar złego, wszystko, co ludzie piszą o zespołach, których Spencer jest członkiem, to opinie pozytywne. Lubię być nieszablonowy, więc postanowiłem nie dać się złapać na jego sztuczki. Złapałem się, zieja ze mnie.

Przenieśmy się w czasie o miesiąc. Wtedy to usłyszałem Idiot Heart i mnie zamurowało. Kapitalny utwór, który ma spore szanse w moim prywatnym plebiscycie na utwór roku 2009. Kiedy przesłuchiwałem Idiot Heart, wykonawca nie miał znaczenia, ten numer mi wystarczył. Ale kiedy dowiedziałem się, że wychodzi taka płyta, jak Dragonslayer, nie pozostałem obojętny. Chęć sprawdzenia, czy wyszło im coś więcej, niż jeden jedyny hit była silniejsza ode mnie. A płyta - jak się okazało - jest miodna.

Przyznaję się bez bicia: na brzmieniu projektów Kruga znam się jak świnia na gwiazdach. Słyszałem kilka piosenek Wolf Parade i z jedną Frog Eyes, a o poprzednich płytach Sunset Rubdown wiem tylko tyle, że istnieją. Właściwie to kanadyjska scena muzyczna zawsze kojarzyła mi się z Celine Dion, ze świecą szukać drugiego laika jak ja.

Do dzisiaj, bo ta płyta narobiła mi apetytu na wszystko, co krugowe. Wyliczmy: Silver Moons sprawia wrażenie, jakbym słyszał to już paręset razy i jest to dobre wrażenie, bo takich piosenek tyle razy można słuchać (mój brat stwierdził, że początek brzmi jak Ich Troje, wybaczcie mu ignorancję). Black Swan ma taką ładną linię klawiszową gdzieś koło piątej minuty, że aż warto na nią czekać i przebrnąć przez średni wstęp. Apollo and the Buffalo and Anna Anna Anna Oh! oprócz nietuzinkowego tytułu ma też łagodne brzmienie, zgrabne i jakoś dziwnie pasujące do aktualnej pogody. Paper Lace odnalazłby się jako utwór radiowy, a mimo to nie jest schematyczny. You Go On Ahead (Trumpet Trumpet II) jest takie żywe i chwytliwe, że nie sposób przejść obojętnie.

Damski głos wspierający główny, męski, to strzał w dziesiątkę. Hałas generowany przez liczne instrumenty to hałas jak najbardziej przyjemny. Melodia goni melodię. Zaleta goni zaletę, mniam. Polecam, Adam Małysz.

poniedziałek, 13 lipca 2009

The Rumble Strips: Welcome To The Walk Alone

Polska, rok 2009. Wakacje w pełni. Sto czterdzieści stopni w cieniu. Psy zostawione w gorących samochodach giną z wycieńczenia. Brak dostępu do własnych piosenek, dostęp do Open.fm. Milion pięćset sto dziewięćset kanałów z muzyką (są nawet szanty, oh yeah!), w tym indie. Biorę indie. Co słyszę? Całą zeszłoroczną płytę MGMT, wszystkie nagrania Arctic Monkeys, beznadziejnie spowolnioną wersję Space and the Woods Late of the Pier i... to. You're not the only person to get it wrong, it's alright – coś zaryczało. To brzmi jak The Rumble Strips – pomyślałem – tylko jakby trochę lepsze.

Minimalizuję gierkę. Czytam. The Rumble Strips – Not The Only Person, z jakiejś płyty, której nie znam. Nie znam, bo jest nowa, o ja idiota. Ściągam.

Chwila napięcia.

To już? Bardzo mnie zdziwiło, że wydaje się jeszcze płyty trwające pół godziny. Kiedy ten album się skończył? Muszę przyznać, że za pierwszym przesłuchaniem zdążyłem jedynie wyhaczyć Not The Only Person i to, że wszystkie piosenki brzmią tak, że z powodzeniem mogłyby się znaleźć na Girls and Weather. Nie, wróć, wróć, już za pierwszym odsłuchem odnotowałem, że takich piosenek, jak Sweet Heart Hooligan nagrywa się trylionami każdego roku.

London? Z piosenek o Londynie nic nie przebije blurowego For Tomorrow. Daniel? Piosenka o tym samym tytule wyszła Bat for Lashes trochę lepiej. I dlaczego coś, co odgórnie nazwałem sobie intro okazało się jedną z najdłuższych piosenek na albumie?

Najdłuższy utwór ma jakieś 3:50. Prawie wszystkie mają dwie minuty. Hej, mamy do czynienia z The Hives czy The Rumble Strips? Nie, The Hives w czasie dwóch minut zrobiliby coś naprawdę dwuminutowego – brzdęk, pisk, dwa akordy, „panks not ded”. Tu w czasie dwóch-trzech minut dzieje się wiele, zmienia się tempo, zmienia się wokal, zmieniają się instrumenty. Tylko, cholera, to jakieś średnie jest. I słabsze niż poprzedni album.

Melodycznie płyta zdobywa u mnie Laur Konsumenta i rekomendację w Instytucie Matki i Dziecka, ale całościowo jest: raz – za krótka, dwa – zbyt therumblestripsowa, trzy – po singlu robi smaka na płytę wakacji, a płytą wakacji pewnie nie będzie. Uczucia mieszane, całość dobra, ale nic ponad to, że dobra. Cóż.

Zmiany, zmiany, zmiany...

No hej. Niedługo minie bite pół roku, odkąd zaczęliśmy pisać tego bloga. Przez cały ten czas mieliśmy mnóstwo miłych niespodzianek, a zaczęło się od tego, że dowiedzieliśmy się, iż parę osób jednak nas czyta, za co ogromne dzięki. Kiedyś Wam to jakoś wynagrodzimy, bo wiemy, że łatwo to nie jest.

Dobra. W każdym razie - piszę tę notkę nieprzypadkowo. Oto dziś jest dzień, w którym okres próbny w redakcji zaczyna Piąty Bitels. No i tak się złożyło, że akurat jest on piątym członkiem szacownego grona. Nie wiem, jak pozostała trójka, ale ja do miana jednego z Fab Four nie aspiruję. Chociaż miły zbieg okoliczności, nie powiem.

Ponadto nasze wypociny zostały docenione i - fanfary! - jesteśmy brani pod uwagę w serwisie megarecenzje.pl. No, my też byliśmy zszokowani, kiedy dla żartu wpisaliśmy w Google 'Uchem w Nutę' i nagle ujrzeliśmy swoje nicki i fragmenty recenzji. Z wdzięczności zdecydowaliśmy się linka do owej strony umieścić u nas.

Mamy też powód do świętowania. Otóż last.fm do tej pory (a minęło już kilka dni) nie usunął naszej grupy na owym portalu. Informujemy, że obecnie stosunek redaktorów do czytelników w niej jest, o dziwo, ze stratą dla redakcji. Ale spoko, nadrobimy. A linka możecie znaleźć w rubryce Polecane.

Solidny lifting (pozdro Danka Stenka i Jane Fonda) przeszła rubryka Etykiety. Kiedy zauważyłem, że liczba ich przerasta 50, miałem problem, ze znalezieniem własnej, która oznacza teksty napisane przeze mnie. W sumie był to plus, no ale problemy z odnalezieniem literki Y przy jako-takiej orientacji, gdzie się znajduje w alfabecie, musiał mnie zmusić do radykalnych kroków. 20 tagów wypadło, mój pozostał, hłe hłe.

A teraz sprawa osobista. Funkcję Archeologa Uchem w Nutę, a więc człowieka, który prowadzi cykl Odkopane przejmuje z dniem dzisiejszym kolega seann, który to też ma słabość do rzeczy starych. Co prawda ja również cierpię na tę przypadłość, ale zdecydowałem się mu ustąpić. W końcu jest starszy...

No i ostatnia sprawa. Byliśmy tak ciekawscy, jak wiele osób nas czyta, że zdecydowaliśmy się na licznik. A, prawdę mówiąc, trochę się tego baliśmy. Jednak okazało się, że nie jest tak tragicznie. Milusińsko (a przy okazji dementuję: to nie jest licznik odsłon! To jest licznik wizyt, także te cyferki nie zostały nabite przez ciągłe odświeżanie strony przez redakcję!).

No, dzięki. Bez odbioru.

sobota, 11 lipca 2009

(Im)potencjalne letnie hity

- Witam, witam! Tu wasz ulubiony prowadzący, wraz z naszą wspaniałą audycją w której poznajemy największe hity, tego gorącego lata (w tle umcy umcy umcy), przypomnijmy, w poprzednim tygodniu na czele uplasowały się dwa wielkie duety, Lady Gaga wraz z Marilynem Mansonem w utworze Love Game, oraz największe muzyczne wydarzenie ostatniej dekady w Polsce: Behemot wraz z Dodą w wielkim hicie Devil Bitch! – Niestety Szatan zawitał także na listy przebojów i mimo tego, że przeboje zawsze były na żałosnym poziomie, to przynajmniej wpadały w ucho i śpiewały je miliony. Po tych czasach został już tylko przymiotnik „żałosny”, bo hitów już nie ma, tym bardziej wpadających w ucho. A że znajdujecie się na blogu o tytule Uchem w Nutę, tak więc postanowiłem opracować z pomocą znajomych listę 10 piosenek, które mam nadzieję, poziom mają wyższy niż te puszczane w radiostacjach i będą w stanie umilić wam wakacyjne dni. Wiem, że cała 10 się nie znajdzie w żadnym radiowym zestawieniu TOP10, ba, nawet jednemu będzie trudno się tak wysoko uplasować, ale pomarzyć można. Aha, utwory zostały ustawione losowo, tak więc proszę się nie sugerować, co jest pierwsze, a co ostanie. Życzę miłego słuchania.



Phoenix – Lisztomania

Gdy po raz pierwszy usłyszałem singiel promujący najnowszą płytę francuskiego zespołu, nie byłem nim zachwycony i z taką obojętnością przyjmowałem go przez kilka kolejnych odsłuchań. Tak było do dnia gdy ujrzałem ten amatorski teledysk stworzony przez fanów tego utworu. Oryginalny teledysk jest nudny i w ogóle nie pasuje do piosenki, a fanowski dodaje Lisztomanii wakacyjnego powiewu. Oglądając tych młodych ludzi, bawiących się na dachu któregoś z amerykańskich wieżowców, od razu odczuwamy, że właśnie trwają błogie wakacje.



Cool Kids of Death – Śmierć Turystom (feat. Supra1)

Nie jest to jedna z lepszych piosenek łódzkiej formacji, może nawet nie jest przeciętna, szczerze mówiąc, jest słaba, ale jako że tematyka utworu jest taka wakacyjna, a turyści mogą nas wkurzyć nawet podczas słonecznego wypoczynku, tak więc tego utworu po prostu nie mogło tutaj zabraknąć.



Mando Diao – Gloria

Szwecja i gorące wakacje? Czemu by nie, tym bardziej gdy teledysk jest w stylu starego włoskiego kina. Na pewno wideoklip może poprawić humor w pochmurne chwile.



Patrick Wolf - Hard Times

Zastanawiałem się, czy nie wybrać na tę listę drugiego singla brytyjskiego wokalisty, pod tytułem Vulture, ale pomyślałem, sobie, że nasz blog mogą czytać też młodsi użytkownicy Internetu, a że teledysk wygląda jakby pan Patryk zainspirował się filmikami Gracjana Roztockiego, to go sobie darowałem. Za to mamy piosenkę Hard Times, teledysk bardziej kolorowy, Patrick Wolf wciąż tak samo kontrowersyjny, a melodia być może jeszcze bardziej wpadająca w ucho, więc może to ona zawita na waszej playliście na dłużej?




The Car Is On Fire - Ombarrops!

Długo się zastanawiałem nad tym, czy ten utwór ma się znaleźć na tej liście, ale gdy wczoraj ujrzałem klip do piosenki, który został nakręcony nad polskim morzem, wiedziałem, że piosenka zasługuje na no to wyróżnienie.



Yeah Yeah Yeahs – Zero

Co by tu powiedzieć o tym utworze? Na pewno ma przebojowe brzmienie, a dzięki teledyskowi możecie przypomnieć sobie o nocnych ulicznych szaleństwach, bo pewnie nie jednemu z was takie się zdarzały.



Pozdrawiamy Polydor, który zablokował możliwość umieszczania teledysku Zero na innych stronach...

Furia Futrzaków - Serce Robota oraz Röyksopp – The Girl and the Robot (feat. Robyn)

Czy roboty podbiją serca dziewczyn szukających wakacyjnej miłości? Być może, w końcu nie przez przypadek na liście znalazły się aż dwa utwory o maszynach. Tak więc przekażmy teraz głos tym dwóm utalentowanym wokalistkom:





I’m from Barcelona – We’re from Barcelona

Nie, to nie jest zespół żadnego z piłkarzy klubu FC Barcelona, a mimo, że w zespole jest aż 29 ludzi, nie jest to także pierwsza kadra Dumy Katalonii, tylko Szwedzi z miasta Jönköping którzy mimo takiej dalekiej odległości umieją w swoich piosenkach oddać wakacyjny klimat stolicy Katalonii. Szczerze mówiąc, jest to jedna z nielicznych stricte wakacyjnych piosenek w tym zestawieniu, więc zwróćcie na nią szczególną uwagę.




Łąki Łan – Big Baton

Na koniec najbardziej zwariowana piosenka, której nie da się zrozumieć nawet z pomocą napisów, które są dodane do teledysku. Być może tekst staje się zrozumiały po pijaku, nie wiem, jeszcze nie słuchałem jej w takim stanie, bo wiem, że człowiek psychikę ma tylko jedną i nie chcę jej zniszczyć doszczętnie.

czwartek, 9 lipca 2009

U2: No Line On The Horizon

"U2 jeszcze raz odkryli nową jakość w rock'n'rollu"

Tako rzekł Daniel Lanois, jeden z najbliższych współpracowników zespołu. I generalnie bym się tym nie przejął, gdyby nie fakt, że z jakiś względów jego opinię przejęła spora część krytyków w Polsce i zagranicą. Znaczy ja wiem, że w większości 'nie ma o czym mówić', bo spora część recenzentów jest w U2 zakochana i skoczyłaby za Bono i spółą w ogień, ale jednak wprowadziło to trochę dezorientacji. Naczytawszy się takich opinii, człowiek może się chyba tylko podrapać po głowie i głośnym 'o co kaman?' wyrazić swoje zdumienie.

No bo ej. W zasadzie to moje niekumanie tego fenomenu zaczyna się od elementarnego pytania po co jeszcze słuchać U2?. Okey, wiem, że goście 'kiedyś wymiatali' i te ich płyty, które zwalały z nóg mam i czasem odsłuchuję. Ale po kiego grzyba ktoś ma w ogóle ściągać najnowsze dziełka bandu ze sklepowej półki?

No bo ta płyta jest słaba. No, może nie słaba, ale przeciętna. Jednak czy ktokolwiek się spodziewał czegoś innego? Nie sądzę. Po koszmarnym How To Dismantle An Atomic Bomb naprawdę trudno było oczekiwać płyty dobrej. Od początku należało zakładać dwie możliwości: katastrofa albo przeciętny album. Wyszło na to drugie.

I w zasadzie tyle, mógłbym zakończyć tę recenzję. Ale jednak wypadałoby coś napisać o muzyce, jaka się na tym krążku znajduje. No więc co tu mamy? Sporo melodyjnego badziewia dla radia, zupełnie nieróżniącego się od innych singli U2 (Cedars of Lebanon, Moment of Surrender, White As Snow), momenty nieudolnego pokazywania pazura (Stand Up Comedy, Get On Your Boots) i chwile, w których U2 'eksperymentuje' tak naprawdę powtarzając swoje schematy z poprzednich dokonań.

Ale spoko. Nie każda płyta musi zbawiać świat. I nie czepiałbym się Bono, nie czepiałbym się U2. Po tylu latach mają prawo nagrywać słabe płyty dla kasy, inteligentni się nie nabiorą, a mniej rozgarnięci nie będą mieć pretensji. I każdy szczęśliwy.

Jednak czytając peany na cześć U2 i patrząc na oceny prawie maksymalne w każdej niemal skali radzę zwyczajnie podzielić wszystko, co napisano przez 2,5. Wtedy poznacie prawdziwą wartość nowego U2.

środa, 8 lipca 2009

Specjalny Wysłannik UwN: Heineken Open'er Festival 2009

Tego lata koneserzy muzyki mieli naprawdę szeroką gamę wyboru pośród koncertów i festiwali. Ja wybrałam się na ten największy w Polsce, sponsorowany przez koncern piwny – Open’er Festiwal. Czy warto było?

Droga daleka, a jak daleka świadczą zdesperowane krzyki „Gdyniaaaa” w pociągu, na stacji Częstochowa. Kiedy już przyjechaliśmy, Babie Doły przywitały nas dwugodzinną kolejką po opaski, przyjemność ową okrasiły deszczem, by w końcu powiedzieć, że w tym deszczu należy rozbić sobie namiot. Jeśli w takiej sytuacji miałbyś wszystkiego dość, na pewno nie byłbyś jedynym. A to nie koniec, bowiem światowy kryzys dopadł również i nasz festiwal. W dniu, w którym pole namiotowe zostało otwarte, nie było darmowych autobusów, które przewoziły openerowiczów, a na polu brakowało służb porządkowych, zwłaszcza tych sprzątających sanitariaty. Jeszcze bardziej brakowało punktu do ładowania telefonów komórkowych. Niemniej jednak, 60 tysięcy ludzi zdecydowało zaufać grupie Alter Art i wybrać się na Heineken Open’er Festiwal.

Ab ovo ad mala, w końcu mówimy o festiwalu muzycznym. 4 dni światowej – jak jest to napisane – muzyki były szerokim polem manewru nawet dla najbardziej wysublimowanego gustu muzycznego. Dla ludzi z prawie całej Europy czekało miejsce aż pod 6 scenami. Line-up został rozłożony na 4 dni, więc zacznijmy po Bożemu, czyli po kolei.

Pierwszy dzień rozpoczął się dla mnie od ostatnich tchnień na scenie zespołu Old Time Radio. Niemniej jednak mogę powiedzieć, że dzięki rozbudowanej sekcji smyczkowej starsze nagrania, które dane było mi słyszeć, przestały mnie nudzić, zespół zyskał pełniejsze brzmienie, i, nade wszystko, mimo wczesnej pory, cały namiot publiczności, patrzącej i siedzącej nieruchomo.

3 zespoły miały swój debiut podczas 1. edycji Off Festiwalu w Mysłowicach. Teraz, po 3 latach udało im się zagrać w Gdyni. Nie udźwignęli jednak tego ciężaru. Renton nie potrafił znaleźć swojego miejsca na scenie, zagrał bardzo przeciętnie. The Car is On Fire nie uporał się z nagłośnieniem w namiocie, do tego niedomagał wokalnie, a i dobór repertuaru nie był zachwycający, bo prawie wszystko z nowej, niezbyt udanej płyty. Trzeci zespół to Iowa Super Soccer, który pokazując się na scenie Young Talent z wiolonczelą i skrzypcami zapowiedział się dobrze, niestety w półgodzinnym koncercie nie przekonał raczej nikogo do siebie.

Gwiazdą tego dnia był Arctic Monkeys. Zespół wielce oczekiwany, bo jeszcze nigdy w Polsce nie był wcześniej. Potężne pogo zmuszało wielu ludzi do wycofania się do tyłu – zespół grał z rozmachem, bardzo dobrze. Tak dobrze, że byliśmy w stanie wybaczyć im kilkuminutową przerwę techniczną w trakcie koncertu, niedomagania sprzętu, które zespół wynagrodził nam grając jeszcze raz przerwany utwór pod koniec, a nikt obrażony z koncertu nie wyszedł. To był Open’er a nie Opole, grali na żywo. Złośliwość rzeczy martwych ot, co.

Każdy dzień zasadniczo kończył się elektroniką. Był to dobry patent, bo w okolicach 1 w nocy przeciętny Polak nie miał już siły uporać się z własną sennością. Basement Jaxx na dobre rozbawili i roztańczyli publiczność. Nawet ta, która pierwszy raz zetknęła się z ich twórczością (w tym ja) dopiero w Gdyni, mogła rzec, że był to bardzo udany koncert.

Dzień drugi zaczął się dla mnie od poznania pięknego głosu wokalistki Paristetris. Czy musiałam dopiero tam usłyszeć tak ładny głos? Widocznie tak. Ten głos dane mi było usłyszeć dwa razy tego dnia, gdyż Gaba Kulka wykonała wspólnie z nią jedną swoją kompozycję. A oprócz tego dała świetny koncert, z wielką mocą, porywając tłum do śpiewu i klaskania, będą bardzo bezpośrednią i spontaniczną, zwłaszcza w konferansjerce. Brawa dla Gaby!

Jeśli już mówimy o wokalistkach podobną rolę odegrała Beth Ditto z zespołu Gossip. To właśnie dzięki niej zespół mógł dać tak dobry koncert. Wokalistka szalała na scenie, była ogromnie szczęśliwa, że jest w Polsce, widać było, że ją samą występ bardzo cieszy, to czyni nic innego, jak podwaja wartość artystyczną koncertu i zachęca tłum do podjęcia aktywnej postawy widza na koncercie. Było doskonale.

Po tak dobrym koncercie na scenie Main zobaczyć mogliśmy brytyjskie gitary w rękach członków zespołu The Kooks. Indie rock kojarzy Wam się z szaleństwem na koncertach, skakaniem, śpiewaniem zgrabnych piosenek, krzyczeniem i dobrą zabawą w ciepłych, skocznych dźwiękach? Tak właśnie było.

Klasycznie dzień drugi zakończył się elektroniką w wykonaniu Moby’ego. Był ktoś kto potrafił zasnąć po mocnej dawce energii jakim była piosenka Lift Me Up, zagrana na koniec koncertu? To jest pytanie retoryczne, gdyby miał ktoś wątpliwość.

Co zrobić, kiedy tworzy się delikatną muzykę, a wystąpić musi się na scenie Young Talents, przy zagłuszającym namiocie i ludźmi przechodzącymi pod sceną jak i wokół publiczności, by zająć dobrą miejscówkę w namiocie na kolejny koncert? Po poradę proszę zgłosić się do zespołu Twilite, który grając tylko na 2 gitarach akustycznych potrafił przykuć uwagę ludzi. Wystarczy przedstawić się i zapowiedzieć wykonanie coverów Metalliki, a potem poprosić, byśmy poszli na Fisza po ich koncercie. Chwycili za serce, dźwiękami również.

Emiliana Torrini wydała mi się wokalistką, której dźwięki mnie ukołyszą, zatopią mnie w sobie. Myliłam się. Na żywo jest zupełnie inna niż w studio, zachwyca gibkością, tłumacząc dokładnie o czym jest piosenka wprowadza w klimat. I wie jak skończyć. Energiczne Jungle drum zapamiętają wszyscy.

Każdego dnia musi być jakiś headliner. Trzeciego był to White Lies. Koncert zmiótł z powierzchni ziemi nie tylko mnie. Nie trzeba wcale grać na głównej scenie, by sprawić, by tłum szalał, nie trzeba grać na scenie głównej, by udowodnić jak wielką moc się posiada. Oto prawda o White Lies.

M83 o późnej porze trzeciego dnia to nie był najlepszy pomysł, jednakże nie uczyniło to koncertu gorszym. Dla wielu tam obecnych był to najlepszy koncert na festiwalu. Faktycznie, musi coś w tym być, skoro ja prawie zasypiałam na stojąco, ale usłyszawszy znany mi kawałek w jednej sekundzie odżywałam. Fani musieli być zadowoleni.

Upragnionym przez wszystkim dniem był ostatni, taka wisienka na torcie. Wielu ludzi przyjechało tylko na ten jeden dzień, zdarzyło się, że nawet z południa Polski i można było to wyraźnie odczuć przez większy tłok w miasteczku festiwalowym. Kings of Leon dali koncert dla fanów. Kto zna tylko singlowe Use Somebody mógł poczuć się zawiedziony, nie znając większości kompozycji. Ale dużo osób przyjechało tylko na niedzielę, więc byli wielkimi fanami, a co za tym idzie – większość zadowolona.

Nie wiem, czy można było wymarzyć sobie inną kolejność, ale zaraz po Kings of Leon, na scenę weszli Brytyjczycy z Placebo. W bardzo dobrej formie zapodali na początek riffy z najnowszej płyty. Gdy już oczarowali publiczność, uraczyli nas całkiem nowymi aranżacjami Meds i Follow The Cops Back Home. Bardzo dobry koncept, który utkwił w pamięci wszystkich, którzy postanowili spędzić niedzielę w Gdyni. Placebo mogłoby dawać lekcje dawania dobrych koncertów.

Festiwal pod względem muzycznym udany, czas ulepszyć organizację. My potrafimy uporać się z deszczem nosząc kalosze. Zmniejszenie gigantycznych kolejek po opaski czy do pryszniców już nie leży w naszej mocy, komórki naładowane chciałby mieć każdy i nikt nie chciałby dokonywać diabelskiego wyboru ‘Emiliana Torrini vs. Madness’ tylko z powodu przeniesienia występu tego drugiego na scenę World. Może już za rok sprawdzimy, czy możemy być dumni w Polsce z festiwalu na światowym poziomie.

Specjalny Wysłannik Uchem w Nutę,
mephalgnus


sobota, 4 lipca 2009

Gossip: Music For Men

Kiedy poszpera się w Internecie, by zobaczyć, co też sądzą ludzie o najnowszym dokonaniu (już nie The) Gossip, otrzyma się sporą dawkę sprzecznych informacji. Bo jedni mówią, że współpraca z Rubinem wyszła im na dobre, natomiast inni - że w ogóle nie słychać, by owy producent coś zmienił.

Jedni chwalą za postęp, drudzy krytykują za wtórność. Niektórzy wybierają się na Open'era, by zobaczyć Beth Ditto, inni natomiast twierdzą, że wokalistka znacznie straciła na charyzmie. Ta polaryzacja opinii nie mogła przejść bez echa także i u nas.

Nie wiem czemu, ale mam wrażenie, że Gossip w tym roku naprawdę mocno zaprzyjaźniło się z płytą Yeah Yeah Yeahs. Music For Men prezentuje bowiem głównie te same pomysły na zajęcie czasu słuchacza, co It's blitz!. Częste zmiany tempa, przejścia z powolnego nucenia do krzyku, zaśpiewy wokalistek - bardzo podobnie. Do you like this?

Ja lubię, ale jednak schematem mi tu pachnie. Dlatego teksty o tym, że Beth Ditto wynosi tę płytę na jedną z najlepszych w tym roku świadczą co najwyżej o nieuwadze autorów, którzy po prostu pominęli wiele lepszych albumów niż Music For Men. Z drugiej jednak strony, krytyka bywa również mocno przesadzona. Nie, nie jest prawdą, że Gossip to zawód roku. Nie jest prawdą, że wokalistka zatraciła gdzieś swoją charyzmę.

Bo ten krążek to zwyczajnie kolejny album w tym roku. Ani najlepszy, ani najgorszy. Plasujący się gdzieś pomiędzy "przeciętne" a "dobre". Dla fanów może nawet "bardzo dobre". Trochę to mniej schematyczne, trochę bardziej surowe niż Yeah Yeah Yeas, ale generalnie nie ma powodów do fascynacji, nie ma powodów do frustracji.

A, bym zapomiał - teledysk mają strasznie kiepskawy, a żadnego z członków zespołu nie chciałbym poznać osobiście. A płyta na półkę/do folderu i niech czeka, aż sobie o niej przypomnę.

czwartek, 2 lipca 2009

Placebo: Battle For The Sun

Ten tekst miał w ogóle nie powstawać. Zgodnie ze swoim prywatnym założeniem, postanowiłem nie słuchać najnowszej płyty Briana Molko i jego kompanii.

Powód był prosty: niemal każdy album Placebo jest taki sam, szkoda więc mi było czasu. No, a poza tym - problem leży tu, że ja lubię męskie wokale, które nie zgadzają się z pojęciem amanta z brazylijskiego serialu, który podchodzi do kobiety, patrzy jej w oczy i mówi: "Pragnę cię, Marietto", a baba nagle wtapia się w podłoże. Tymczasem wspomniany lider angielskiej formacji robi wszystko, by mnie do takich wokali zniechęcić. To ja się buntuję, kłaniam, dziękuję i nie słucham. Proste.

No, ale przyszedł sezon ogórkowy i brak premier płytowych z jakiejś tam półki. Aż w końcu uznałem: "Dobra, od tej godzinki świat się nie zawali". Spodziewałem się, że usłyszę kolejną warstwę przeciętnego grania, o którym szybko zapomnę, a ludziom znowu rzeknę: "Ej, przeciętne, lepiej posłuchajcie..." i zarzucę błyskotliwą nazwą jakiegoś zespołu, o którym wszyscy nie mają bladego pojęcia.

Ale Brian Molko musiał zepsuć mi koncepcję. Zaczęło się od openera - Kitty Litter to piosenka, jakich Placebo ma w swoim repertuarze wiele. Nudna, przeciętna, nie zachwycająca. I wydawałoby się - ok, dobra, może się rozkręcą. No ale ludzie, czy takie Ashtray Heart jest lepsze? Nie. A utwór tytułowy? Kojarzy mi się z... Ciągle jestem sam CKODu. Dlaczego? Równie nieudana próba nagrania czegoś, co w zasadzie nie wiadomo, co miało przypominać. Z tym, że w przypadku polskiego zespołu był to po prostu najsłabszy moment na płycie, natomiast w przypadku Placebo...

Właśnie. Doszliśmy do For What It's Worth. Bez kitu, to jest mój faworyt do najbardziej durnej piosenki 2009. Widział ktoś równie niezgrabny refren? Równie antyprzebojową zwrotkę? I co to w ogóle miało być? Próba wzruszenia czy wystraszenia słuchacza? A może jednak jakiś miniskecz kabaretowy? Totalnie nie wiem, po kiego grzyba nagrywać taką piosenkę. Tu już praktycznie nie ma muzyki. Tu jest tylko i wyłącznie smutna kontemplacja całkowitego braku pomysłu na siebie Briana Molko. Naprawdę, dawno już nie było piosenki, której bym tak bardzo nienawidził. Irytuje mnie każda o niej wzmianka. Nie mogę jej słuchać, więc kiedy odpalam album, omijam ją szerokim łukiem. I bardzo chcę się na niej nie skupiać. Bardzo chcę przejść do kolejnego utworu na najnowszym wydawnictwie grupy.

Ale tam jest niewiele lepiej. Przez cały krążek panom z Placebo brak pomysłu na siebie. Najlepsze momenty to te, w których przytłacza nas przeciętność. W każdym, dosłownie każdym numerze musi się pojawić coś, co odpędza mnie od słuchania. A to debilna wstawka elektroniczna, a to wątpliwej jakości partia gitary, a to WOKAL pana Molko.

Tak wiem, cały ten artykuł brzmi jak rzucanie utartych tekstów, które powtarza każdy, nawet bez zastanowienia. Ale niestety, Placebo stało się zespołem, który swą wtórnością i przeciętniactwem zmusza krytyków do...wtórności. No bo ileż można powtarzać wokaliście, że te jego emo zagrywki nie są wcale cool? Ile razy można mówić, że na jednym patencie nie da się pociągnąć zespołu przez kilkanaście lat? Ile razy trzeba im mówić, że nudzą potwornie?

Na tej płycie brak mi melodii, przebojowości, pomysłów, świeżości, dobrych gitar, czegokolwiek. Placebo przypomina dziś sklepy mięsne z programu Uwaga! - ciągle Cifem poleruje kurczaki i próbuje je sprzedać. Jasne, jakieś grono się nabierze, bo drób ten wygląda normalnie. Ale jednak wiek ich robi swoje.

W smaku nie do zniesienia.