Veronica Maggio: Satan i gatan

OCENA: 7

W latach zerowych Szwecja słynęła nie ze śledzi, a śledzenia – poczynań tamtejszego popu w niezalkręgach niezalświatka. Tough Alliance, Air France, Studio, Familjen, czy wreszcie Robyn – stali się ucieczką od klisz ścieranych tak w Stanach, jak i na Wyspach. Po(to)p szwedzki – kilka lat po balearycznym boomie – ma się nie gorzej niż na A New Chance, bo Veronica Maggio, ze skutecznością Roberto Baggio, wypuszcza album, jakiego w tym roku ze Szwecją szukać.

Veronica zdaje się być Sally Shapiro tam, gdzie nie jest Stiną Nordenstam, albo na odwrót. Niedaleko – w sumie – padają też jabłka od First Class Riot, ale w produkcji Grega Kurstina. Blisko tej płycie do nienachalnego, komercyjnego popu i może trochę do Journal of Ardency, gdyby było wesołą płytą, a jest tak sobie. Satan i gatan (Coxon miał kiedyś taki utwór, w ogóle) jest przy całej tej wiksie płytą dziewczęcą i „słodką jak delicje, o których wiemy tylko my”: ma czelność subtelność lać się z – na przykład – ślicznego Inga Kläder.

Synthpoprowadzi przez wiosnę, od pierwszych wystrzałów pąków, do Finns Det En Så Finns Det Flera, która jest lipcem. W międzyczasie, Jag Kommer rżnie z Reptilii, ale to prawie nie zarzut, bo to i tak był wasz ulubiony kawałek Strokes. Pluszowa to muzyka, sporadycznie rozdzierana elektroniką (albo smyczkami: Välkommen In) wzdłuż szwu – ale równie podobało mi się mieć misie, co drzeć misie, mi siedzi w uszach, więc. Słuchać, póki słonko, porzucić slowcore.