The Lollipops: Hold!

OCENA: 5.5

Na Szczecińskim Festiwalu Młodych Talentów GRAMY byłem tylko jeden raz, chociaż odbywa się w moim mieście. Było to bodajże w 2009 roku i zapewne w czasie któregoś z występów zacząłem się zastanawiać, czy ma on jakikolwiek sens. W 2007 roku wygrała jakaś Beata Andrzejewska, która znana jest nikomu, a jej największym osiągnięciem pewnie jest feautering u zacnego szczecińskiego rapera Soboty*. Rok później wygrało Limbo, które kariery chyba też nie zrobiło. Wszystko dopełniały gwiazdy festiwalu, które chyba mają pełnić wzór dla tych młodych artystów, ale patrząc na to kto był zapraszany, bardzo w to wątpię.

W 2009 roku było to Lao Che, rok temu Coma, a największym sukcesem było zaproszenie niemieckiego zespołu Reammon. Sukces jak sukces, bo to jedynie ten przeciętny zespół, który można uznać za zespół jednego przeboju - Supergirl. Znany jest też z tego, że jestem posiadaczem ich oryginalnej płyty. Nie żebym się sam w nią zaopatrzył. Wygrałem w jakimś konkursie zamów newslettera, co dziesiąta osoba dostaje płytę. Miałem tego pecha, że pierwszy raz w życiu wygrałem. No trudno, przynajmniej robi sztuczny tłok w mojej wciąż skromnej kolekcji płyt CD.

Powróćmy jednak do laureatów festiwalu Gramy, bo  w ostatnich dwóch edycjach w końcu się coś ruszyło. 2009 rok należał do zespołu Ms. No One, którego debiutancka płyta pt. The Leaving Room została doceniona przez wielu krytyków, a Piąty Bitels nominował ją do Honorable mention w naszym podsumowaniu rocznym. A to już coś znaczy. Zeszłorocznym zwycięzcą została olsztyńska grupa The Lollipops i też zrobiło się o niej głośno w całej Polsce. Być może to zasługa Polskiego Radia, które jest organizatorem Gramy i wydało obu tym zespołom debiutanckie płyty. Dwóch pierwszych laureatów nie dostało takiej pomocy i gdzieś przepadło. Chociaż być może wydanie płyty przez Polskie Radio nie ma nic wspólnego z wygraną w festiwalu, bo wciąż oficjalną nagrodą jest jedynie suma pieniężna i pomoc w wydaniu singla. Jednak ostatnie dwa lata pokazują, że najodpowiedniejszą nagrodą, było by wydanie debiutanckiego krążka przez Polskie Radio i mam nadzieję, że w następnym edycjach zwycięzcy będą mieć zagwarantowaną taką pomoc na początku swojej kariery.

Po trzech akapitach w końcu nadszedł czas przejść do meritum, czyli do zespołu The Lollipops. Gdy wygrywali festiwal Gramy, nie byli już takimi młokosami i mieli na swoim koncie pierwsze sukcesy. Przez 10 tygodni byli na liście przebojów Trójki (co może miało większy wpływ na wydanie debiutu, niż wygrana na Gramy) i wystąpili na Open'erze. Tak więc występem w Szczecinie mogli potwierdzić swoje ambitne plany.

Inspiracją dla zespołu są rockowe brzmienia z lat 60 i 70, szczególnie chyba te ze Stanów Zjedoczonych. Z takich współcześniejszych to The Kills i The Dead Weather. Możemy więc uznać Kasię Staszko za polską Alison Mosshart. Inspiracje na pewno słychać. Jest głośno, agresywnie i odczuwalna jest rywalizacja między gitarzystami. Wszystko dopełnia dobrze dopasowany głos wokalistki. Do headlinerów płyty na pewno można zaliczyć Good Girl, które w wersji singlowej było mocno spłaszczone, ale na płycie odzyskało pazur. Jest to teoretycznie najdłuższy kawałek na płycie, bo po kilku minutach ciszy pojawia się ukryty bonus**. Zresztą też niezły. Na wyróżnienie zasługuje również otwierające płytę You Forget My Name, które pokazuje czego można się spodziewać po reszcie materiału, oraz Hello, Farewell w którym czuć amerykański klimat. Zdarzają się też spokojniejsze momenty, jak Seaside Neon Love, Girls Night Out czy Young Boy z powolnym początkiem, ustępującym fajnemu gwizdaniu, które zapowiada ostrzejsze zakończenie.

Dostajemy solidny materiał, do którego nie ma się o co przyczepić, ale też nie ma za bardzo czym się zachwycać. Mimo swej melodyjności utwory nie pozostają w głowie. Często budzę się z jakąś melodią w głowie, a tu nie wyobrażam sobie takie sytuacji. Ba, nawet będąc przy kolejnym kawałku, zapominam jaki był poprzedni. No nic, może taka natura tego materiału. Ja i tak się cieszę, że laureatami festiwalu z mojego miasta są takie zespołu jak Ms. No One czy właśnie The Lollipops i mam nadzieję, że kolejne edycje też będą tak owocne. A ja może znowu pojawię się tam jako widz, jeżeli nie zniechęcą mnie gwiazdami w stylu Czesława Mozila.


* Odnoszę wrażenie, że od teraz kawałek zaczynający się w czwartej minucie będzie dedykowany dla mnie.
** Czy tylko mnie wkurzają te ukryte kawałki? Szczególnie, gdy np. jestem na rowerze i nie mam możliwości przerzucenia utworu i muszę przez trzy minuty jechać w ciszy.